The Flor Contemplacion Story (1995)

               

MALING MALI TALAGA!

         

                Ang pelikulang ito ay hango sa tunay na buhay ni Flor Contemplacion, isang OFW na nagtrabaho sa Singapore. Inakusahan sya sa pagpatay sa isa pang OFW na domestic helper, si Delia Maga at isang batang Singaporean si Nicholas Huang, ang inaalagaan ni Delia. Ang mga Pilipino ay nagsasakripisyo, nagpapakahirap para sa pamilya. Lumalayo upang mabigyan lang ng magandang buhay ang pamilya, at nagpapaka alipin. Pero hindi lang basta hirap at pagsasakripisyo, napapahamak pa. Napagbibintangan, at nahahatulan ng kamatayan kahit wala namang kasalanan.

                Pero kapansin-pansin na ang mga Pilipino ay nagkakaisa sa tuwing may problemang kinakaharap. Nagtutulungan, nagkakapit bisig upang mapagtagumpayan ang problemang kinakaharap. Maraming tao ang nakikisimpatya at nagpapakita ng pagmamalasakit. Kahit may problema, marami parin ang tumutulong sa kapwa Pilipino. Sempre sino-sino pa nga ba ang magtutulungan kundi tayo rin mga magkakalahi, patunay na buo ang bansang Pilipinas. Nakikita ang pagkakaisa ng bawat isa.

May mga organization na tumutulong sa katulad ng kaso ni Flor. Concerned sa mga overseas Filipino workers. Katulad ng grupong Migrante International, nagpopokus sa ibat-ibang uri ng problema ng mga OFW. Inaalam nila ang kanilang kalagayan, at sinisigurado ang kanilang kaligtasan. Ang Bagong Alyansang Makabayan, na nagpopokus sa human rights. Gabriela na nagpopokus naman sa  human rights, poverty, globalization, militarism, violence, health, sex trafficking, censorship at sempre ang pinaka importante sa kanila ay ang kababaihan. At nariyan din ang iba pang mga organisasyong makakatulong sa problema ni Flor na handing tumulong. Sa buhay ng tao, hindi ka nag-iisa. Maraming taong magmamalasakit sayo kahit hindi mo kamag-anak.

Pero ang nangyayari, kapangyariahan ang namamayani at hindi ang katotohanan. Dahil lang ba may pera at malakas sa gobyerno ay walang ng nagagawa ang mga Pilipino. Ang katotohanan ay nasasawalang bahala dahil sa kapangyarihan. Kapangyariahan vs. katotohanan taob ang katotohan. Walang nagagawa ang simpling tao kung makakabangga ka sa isang konkretong pader. Hindi biro ang iyong makakasagupa. Hindi matitibag ang pader na may katambal na kapangyariahan. Walang hustisya para sa katotokahan, puru nalang kapangyarihan. Sa oras ng ganyang sitwasyon, walang tama o mali, mga makapangyarihan lamang ang nagwawagi. Walang karapatan ang mga mangmang, mabababa at simpleng tao.

Ang mamatay na kasama ang pamilya, yung alam mo sa sarili mo na naging maligaya ka. Napagtagumpayan mo ang mga gusto mo sa buhay. Okay lang na mamatay, kasi alam mo na ang misyong binigay sayo ay napagtagumpayan mo na, pero ang patayin ang isang taong walang kasalanan. Namatay ng wala sa kagustuhan, namatay ng hindi man lang naipagtanggol ang sarili, namatay ng hindi dapat. Mas mabuti pang mamatay sa isang aksidente kaysa ipagtakda ang sariling buhay mo. Wakasan ng wala namang sapat na dahilan. Ang pagtapos sa buhay ng iba, hindi katanggap-tanggap. Ang buhay ng tao ay dapat pahalagahan ng bawat isa. Nagtatrabaho para sa pamilya pero namatay ng walang kasalanan. Hindi makatarungan diba. ./.

Sila na nga itong nagsasakripisyo sila pa yung napaparusahan ng walang kasalanan. Sila na nga itong pinaglilingkuran sila pa tong umaabuso ng mga Pilipino. Sa Pilipinas, patunay na ang mga trabaho ay mailap. Pipiliin pang mapalayo sa pamilya kumita lang. May dapat bang sisishin sa mga pangyayari, marahil nagmula yan sa kawalan ng magandang hanapbuhay dito sa bansa. Walang matinong mapagkikitaan, kaya pinipili ng mga Pilipino ang magtrabaho sa ibang bansa. Kung may roon matinong trabaong mahahanap dito sa bansa, hindi naman sila magsasakripisyo ng ganun. Imbis na ang lakas paggawa ay nasa Pilipinas, binili na ito ng ibang bansa. Kasi walang matinong makukuhang trabaho sa bansang Pilipinas. Nasa ekonomiya ang ikauunlad ng bansa, nasa ekonomiya ang pagtatrabaho. Hindi naman magpapaka alipin ang mga katulad ni Flor sa ibang bansa kung may matinong mapagkikitaan sa Pilipinas.

Ang kahirapan, ang mga squatters area, kakulangan ng sapat na edukasyon, kakulangan ng matinong trabaho, nakanino ba ang problema, problema sa droga? Sa pamamahalan o sa namamahala. Kasi sa tagal na ng gantong sitwasyong kinasasadlakan ng Pilipinas parang wala namang nangyayari. Parang mas lalo lang lumalala. Mas lalong nagiging mahirap para sa ating ang umahon sa lusak ng pagiging kadiring bansa.

Sa yaman ng bansa, bahit hindi kayang linangin? Sa laki ng kinikita ng gobyerno? Asan na ang mga pera? Obvious ba kung nasaan ang problema? Kung tutuusin kaya natin maging angat sa iba. Mapakita sa ibang bansa na kaya rin ng Pilipinas. Pero wala e, nagmumukang kawawang umaasa lang sa tulong ng mga dayuhan. Okay lang ang konti, pa-simple simple kaya nga may United Nations pero wag namang sobra. Tapos nagiging komodeti na ang Pilipinas, imbis na tayo ang luminang ng sariling atin, nagiging produksyon lang ang ating bansa. Nakikinabang sa kakapirot mula sa malalaking kita ng kumpanya. Ang pag unlad ay nasa sitwasyon ng bansa, o sa ekonomiya ng bansa. Wala sa taong naninirahan dito. Sa gobyernong ang sisi ng lahat. Walang progress para sa kalahatan, dahil walang matinong pamamalakad.